கணபதி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பணம் சேர்த்து சென்ற ஆண்டு தான் இரண்டு அறைகளுடன் இந்த வீடு கட்டி குடிபெயர்ந்தனர். அதற்குமுன், ஒரு சிறிய அடுக்களை மற்றும் தனியறையில்லாத குட்டி வீட்டில் இருந்தனர். அப்போது அரவிந்த் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தான். எப்போதும் அம்மா மீது பாசம் அதிகம். அதனால் அதிக நேரத்தை அவளுடனே செலவிடுவான்.
அரவிந்த் பருவமடைந்து அவன் மீசை முளைக்க ஆரம்பித்த நேரம். ஆனால் புவனா அவனை சிறுவனாக மட்டுமே நினைத்து கொண்டிருந்தாள். ஒருநாள் புவனா தலைக்கு குளித்துவிட்டு, மதிய உணவு முடிந்தபின் தரையில் ஒரு தலையணையை போட்டு படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தாள். கண்களை மூடி தூங்கிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில், யாரோ முடியை பிடித்து மெல்ல இழுப்பதுபோல உணர்ந்து கண்களை திறந்து பின்னால் பார்த்தாள். அவளருக்கில் அரவிந்த் உட்கார்ந்து ஒரு வார இதழை படித்துக் கொண்டிருந்தான்.
ஒரு கையில் வாரஇதழ், இன்னொரு கையால் அவள் முடியை வருடிவிட்டுக்கொண்டிருந்தான். அதை கவனித்த புவனா அரவிந்திடம் “முடியை பிடிச்சு இழுக்காதடா கண்ணா” என்று அயர்சியில் சொன்னாள். அரவிந்த் அவளிடம் “சரிம்மா” என்று சொல்லிவிட்டு கையை எடுத்தான். புவனா மறுபடி கண்களை மூடி உறங்க நினைத்தாள்.
மறுபடி அரவிந்த், அவளுடைய முடியை தொடுவது அவளுக்கு தெரிந்தது. ஆனால், இப்போது அவன் அவள் முடியை இழுக்கவில்லை. மாறாக தடவிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தான். மறுபடி அவன் அவளுடைய முடியை பிடித்து இழுத்தால் திட்டலாம் என நினைத்தவளுக்கு, அரவிந்த் முடியை விடாமல் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பது வித்தியாசமாக பட்டது. மெல்ல கண்களை திறந்து அவனை கவனித்தாள். அவன் கண்கள் ஆர்வமாக வார இதழை படித்துக் கொண்டிருந்தது.
அவன் கைகள் மெதுவாக அவளுடைய தலைமுடியை வருடிக் கொண்டிருந்தது. உதட்டில் புன்னகையுடன் தூங்கிப் போனாள். கிட்டதட்ட ஒருமணிநேரம் தூங்கியவள் கண் விழித்து பார்த்தபோது அரவிந்த் இன்னமும் அவள் அருகிலேயே இருந்தான். வேறு ஒரு சினிமா வார இதழை படித்துக் கொண்டிருந்தான் ஆனால் கைகள் மட்டும் இன்னமும் அவள் தலைமுடியை தடவிக் கொண்டிருந்தது. அவளை தொந்தரவு செய்யாமல் அவள் கூந்தலை ஸ்பரிசம் செய்து கொண்டிருந்தான். பின்னர் எழுந்து தலை முடியை அள்ளி கொண்டை போட்டுக்கொண்டு வேறு வேலையை செய்ய துவங்கினாள்.
அதன்பின் மேலும் சில நாட்கள் அதுபோலவே அவள் தூங்கும் போது, விரிந்து கிடக்கும் அவள் தலைமுடியை தடவிப் பார்ப்பான். சில நேரம் புவனா அதை கவனிப்பாள். சில நேரங்களில் அவன் அவளுடைய தலைமுடியை தொடும் உணர்வு கூட அவளுக்கு ஏற்பட்டது இல்லை. ஒருசில நாட்கள் இரவில் அவனருகில் தூங்கும் போது திரும்பி படுத்திருந்தால், அரவிந்த் அவள் ஜடையை தடவிப் பார்த்து தொட்டுக் கொண்டிருந்தான். முதலில் அதை பெரிதாக அவள் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. பின்னர் சில விஷயங்களை கவனித்தாள். அவள் தலை முடிக்கு எண்ணெய் வைக்கும் போதும், தலை வாரி ஜடை பின்னும்போதும் ஆர்வமாக கவனிப்பது நினைவுக்கு வந்தது. அவள் தலைசீவி உதிர்ந்த முடிகளை சுருட்டி குப்பை கூடையில் போட்டிருந்தால், அது மறுபடி அரவிந்த் படித்துக் கொண்டிருக்கும் இடத்தின் அருகில் கிடக்கும். அவன் நன்றாக தூங்கி விட்டான் என நினைத்து நிம்மதியாக திரும்பி படுத்தபின் மெல்ல அவள் ஜடையை தடவிக் கொடுக்க ஆரம்பிப்பான். ஒரு ரகசியம் போலவே செய்து வந்தான்.
அரவிந்த்: இல்லம்மா…
புவனா ஓரிரு நாட்கள் அரவிந்த் கேட்டதை நினைத்துப்பார்த்தாள். பருவமடைந்த மகனிடம் தன்னுடைய தலைமுடியை எப்படி கொடுப்பது என தடுமாறினாள். ஆனால் அவன் தன்னுடைய மனதில் உள்ள எண்ணங்களை மறைக்காமல் அவளிடம் கூறியது நேர்மையாக தோன்றியது. அவனிடம் முடியாது எனக்கூறி அவன் மனத்தில் உள்ள நேர்மையை பாழாக்க அவள் விரும்பவில்லை. தவிர கணவன் அருகில் இல்லாத நிலையில் மகனுக்கு தன்னைவிட வேறு யாரும் உதவ முடியாது என்றும் தோன்றியது. ரகசியமாக கையாள வேண்டிய இந்த விஷயத்துக்கு யாருடைய உதவியும் நாட அவளுக்கு மனமில்லை. அரவிந்த் குழந்தையாக இருந்த போது பல முறை அவளுடைய தலைமுடியை பிடித்து விளையாடி இருக்கிறான். இப்போது அவன் சற்று வளர்ந்த குழந்தை அவ்வளவு தான் என தோன்றியது. நீண்ட சிந்தனைக்கு பிறகு அவனிடம் தன்னுடைய முடியை கொடுப்பது என முடிவுக்கு வந்தாள். அரவிந்த் மாலை பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு வந்ததும் அவனை அழைத்து பேசினாள்.
