கவுதமி மற்றும் சுனில் எப்போதுமே பெட் கட்டி இருக்கிறார்கள், வைத்திருக்கிறார்கள், கவுதமி தான் பெரும்பாலும் வெற்றி பெறுவாள். அவள் எப்பொழுதும் இருந்ததைப் போலவே அவள் நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறாள், அவள் சுனிலுக்கு "அதையம் பார்ப்போம்" என்று பதிலளித்து அவனை தள்ளி விலக்குகிறாள்.
உன்னோட ரப்பர் பேண்டுகள் மற்றும் கிளிப்கள் அனைத்தையும் எடுத்து பக்கத்து வீட்டு பிரியாவுக்கு கொடுக்கட்டுமா என்று சுனில் அவளிடம் கேட்கிறான், அவளுக்கு எப்படியிருந்தாலும் பல வருடங்களாக ரப்பர் பேண்டுகள் மற்றும் கிளிப்கள் தேவையில்லை என்பதால், கவுதமி தன் நாக்கைக் துருத்திக் காட்டுகிறாள், அவன் சொன்னதை கண்டு கொள்ளவில்லை.
கவுதமி தனது டிரஸ்ஸிங் டேபிளுக்குச் சென்று, தனது முடியை கொண்டை போட்டு இருந்த கிளிப்பை அழுத்தி அவளுடைய கொண்டையை அவிழ்த்து விடுகிறாள், அது லேயர் லேயராக சுருண்டு விழுந்து அதன் நீளத்தை தன்னைத் தானே வெளிப்படுத்துகிறது, அவள் அதை அவளுக்கு பிடித்த பிளாஸ்டிக் கருப்பு சீப்புடன், அவளுடைய தலை முடியை மார்பு நீளத்தில் பிடித்துக் கொண்டு அவள் தலை முடியின் கீழ் பகுதியை சீவுகிறாள்.
அவள் முதுகு பளபளக்க, அவள் தலை முடியை சீவுகிறாள், காதுகளுக்கு பின்னால் மெதுவாக சீவி, அவளுடைய தலை முடியை வலது பக்கமாக சிறிது பிரிக்கிறாள். அவள் தலை முடியை நெற்றியில் வகிடு எடுத்து, அவள் கூந்தலின் ஒரு பகுதியை அவளது காதுகளுக்கு மேல் அடைத்து, மீதமுள்ள தலை முடியின் ஒரு பகுதியை சுதந்திரமாக விட்டு விட்டு, அதை ஒரு அழகான போனி டெயிலாக போடுகிறாள்.
அதை ரசித்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்த சுனில்"நினைவில் வைத்துக் கொள், இந்த ஆண்டில் நீ இதைச் செய்வது கடைசி முறையாக இருக்கலாம்" என்று சுனில் அவளிடம் சொன்னான். கவுதமி தன் கைகளால் சைகை செய்தாள் "அப்படியெல்லாம் நடக்கப் போவதில்லை" என்று சொல்லி விட்டு பின் முகத்தையும் கைகளையும் கழுவ பாத்ரூமுக்கு செல்கிறாள். அவள் வெளியே வரும் போது அவள் நெற்றியின் அருகிலுள்ள கூந்தல் ஈரமாக இருக்கிறது,
அவர்களுடைய அம்மா சாப்பாடு தயார் என்று இருவரையும் கூப்பிட, அனைவரும் மதிய உணவுக்கு உட்கார, கவுதமி முதலில் மேசைக்கு விரைந்து வந்து தனது தந்தையின் அருகில் அமர்ந்தாள், அதனால் அவள் விருந்தினரை எதிர் கொள்ளவோ அல்லது அவனருகோ உட்கார வேண்டியதில்லை.
"நாளை இந்த மேஜையில் என் அக்கா கவுதமி மொழு மொழு மொட்டை தலையுடன் அமர்ந்திருப்பாள், அவளுடைய தலை முடி விளையாடுவதற்கு என் கைகளில் இருக்கும்" என்று அவள் காதில் கிசு கிசுத்தபடி சுனில் வந்து உட்காருகிறான்.
அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று அவர்களின் தந்தை கேட்கிறார், இருவரும் "ஒன்றுமில்லை" என்று கூறுகிறார்கள், சுனில் கவுதமிக்கு அருகில் உட்காருகிறான்.
அப்பா அவர்களிடம் பேசுவது பள்ளி மற்றும் பிற வழக்கமான விஷயங்களைப் பற்றி கேட்பது மட்டும் தான். மேலும் அவர் சொல்வதை அவர்கள் பாதி கேட்டு பதிலளிப்பார்கள். அவர் அவர்களின் பள்ளியைப் பற்றி கேட்கிறார், கவுதமி விரைவாக பதிலளிப்பாள், கவுதமி பெரும்பாலான நேரங்களில் வகுப்பில் முதல் மார்க் எடுப்பவள். அவர்களின் தந்தை சுனிலை பேச அனுமதிக்கவில்லை,
"குடும்பத்தில் ஒரு குழந்தை மட்டுமே நல்லா படிக்கும், மற்ற பிள்ளை ஒவ்வொரு பரிட்சையிலும் தோல்வியடையும் என்று எனக்கு ஏதாவது சாபம் இருக்கிறதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை?" விருந்தினருக்கு முன்பாக அவரது தந்தை சுனிலை மட்டம் தட்ட, சுனில் தலை குனிய, கவுதமி சுனிலின் அருகே அவள் முகத்தை கொண்டு வந்து அவள் நாக்கை வெளியே காட்டி சிரித்தாள்.
சுனில் தனது முகத்தை உயர்த்தி நேராக புன்னகைத்து விருந்தினரை பார்த்து, "மாமா, நீங்கள் பஸ் அல்லது ரயிலில் வந்திருக்கிறீர்களா" என்று கேட்க, அவரும் "ரயில் மூலம்," அதனால் தான் நான் அவசரப்படுகிறேன், 4 மணிக்கு திரும்பி செல்லவேண்டும், கடைசி ரயிலுக்கு அரை மணி நேரம் தான் இருக்கிறது என்று சொன்னார். கவுதமி அதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.
கவுதமிக்கு தனது தட்டில் எஞ்சிய உணவை இப்போது சாப்பிட முடியவில்லை, அவள் மிகவும் பதட்டமாகவும் குழப்பமாகவும் உணர்கிறாள். கண்களைத் துடைக்காமல் சுனில் அவளை நேராகப் பார்க்கிறான். கவுதமி மேசையிலிருந்து எழுந்திருக்கும் முன் ஒரு புன்னகையை கூட அவளால் உருவாக்க அவளால் முடியவில்லை.
சுனில் தனது அக்காவை தன் பக்கமாக இழுத்து அவள் காதுகளில் “அது நடக்க தான் போகிறது, உன் தலை முடியை மொட்டையடிக்கப் போகிறேன், அதைப் பற்றி எந்த சந்தேகமும் இல்லை, நீ அதைத் தவிர்க்க எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும் சரி” என்று சொன்னான்.
============================================================================================= மொட்டையா? கட்டிங்கா என்று அடுத்த பாகத்தில் பார்க்கலாமா? அடுத்த பாகம் வியாழன் இரவு வரும். அதற்குள் கதையின் போக்கு எப்படி இருக்கும் என்று சொல்லுங்கள் நண்பர்களே!
